سمیرا سراسیمه وارد خانه مادر شد. بوی دود متصاعد شده از لباس­ هایش مشام را می­ سوزاند. گرد و خاک روی چادرش نشسته بود. کمرش را به دیوار پذیرایی تکیه داد و آرام روی زمین فرود آمد. مادر حسابی ترسید. جلو رفت. صورت سمیرا را درون دست­ هایش گرفت. چشم در چشم او انداخت و گفت:«بگو ببینم چه اتفاقی افتاده که اینطور بهم ریختی؟ زبان باز کن دختر، نصفه جانم کردی.»

سمیرا توان حرف زدن نداشت. با دستانش اشاره کرد که آب می­ خواهد. مادر بلند شد. لیوان آبی آورد. سمیرا لیوان آب را یک نفس سرکشید. نفسی تازه کرد و گفت:«مادر جان، یادت می­ آید یک سال پیش همین جا نشسته بودی و به احمد آقا گفتی؛ خوردن مال حرام عاقبت ندارد؟» مادر با بی حوصلگی گفت:«بله، یادم است. خب که چی؟»

سمیرا آهی کشید و گفت:«امروز با احمد آقا به یک شنبه بازار رفتیم. خریدمان را انجام دادیم و از آنجا بیرون آمدیم. با صدای مهیب انفجاری به پشت سرمان برگشتیم و نگاه کردیم. دودی بود که به آسمان می ­رفت و آتش زبانه می­ کشید. صدای جیغ زن­ ها و فریاد مردها بلند بود. همه وحشت کرده بودند. همدیگر را هل می­ دادند. هر کس به فکر نجات جان خودش بود. نزدیک بود پیرمردی زیر دست و پا جان دهد. احمد به طرفش دوید و با هزار مصیبت نجاتش داد. بیست دقیقه­ ای طول کشید تا آتش نشانی رسید.»

مادر حرف سمیرا را قطع کرد و گفت:«الان احمد آقا کجاست؟» سمیرا دست و پایش می­ لرزید. بلند شد. به علامت برمی­ گردم، سر و دستش را تکان داد و به طرف آشپزخانه رفت. لیوان دستش را پر آب کرد. چند عدد خرما برداشت. بسم الله گفت. آب را با سه نفس سرکشید و در آخر الحمدلله را به زبان آورد. بسم الله دیگری گفت و خرمایی در دهان گذاشت. به پذیرایی برگشت.

مادر آشفته شده بود. جلو مادر نشست. دستانش را درون دستش گرفت. آن­ ها را بالا آورد. بوئید. بوسید و گفت:«قربان مادر دل نازکم بشوم. احمدآقا من را اینجا پیاده کرد و به خانه خودمان رفت. تمام لباس ­هایش خاکی و گلی شده بود. رفت دوش بگیرد و لباس­ هایش را عوض کند. من را هم می­ خواست به خانه ببرد. گفتم شاید بچه­ ها اذیتت کرده باشند. اول بیایم اینجا سربزنم بعد احمدآقا بیاید دنبالمان. اذیتت نکرده اند که؟»

 مادر سرش را به طرف اتاق خواب چرخاند و گفت:«نه مادر، طفلکی­ هایم بازی کردند. خسته شدند و خوابیدند. حالا بگو ببینم بعد چه شد؟» سمیرا روسریش را باز کرد. نفس راحتی کشید و گفت:«هیچی مادر، از غرفه­ ها چیزی باقی نماند. آنقدر هم شلوغ نبود. اگر مردم هوای همدیگر را می­ داشتند و به جای ترسیدن، آرامششان را حفظ می­ کردند. دست و پاهایشان نمی­ شکست.»

مادر دستش را روی سرش گذاشت و گفت:«حالا مادر کسی هم در آتش سوخت؟» سمیرا سکوت کوتاهی کرد. بعد گفت:«همه زود متوجه شعله­ ها شدند؛ امّا نمی­ دانم چرا نتوانستند آتش را مهار کنند؟ مردم که همان اول فرار را بر قرار ترجیح دادند. البته به نظر می­ رسید برای مهار شعله ­های آتش، کاری از دستشان برنیاید. فروشنده ها هم که دیدند نمی­ توانند آتش را مهار کنند از معرکه گریختند. ما بیرون بودیم. اصلاّ نمی­ شد داخل بازار برگردیم. فروشنده­ ها یکی از غرفه داران را دیده بودند که تلاش می ­کرده تا اجناسش را نجات دهد. هر چه به او گفته بودند این­ ها را رها کن. جانت را نجات بده، قبول نکرده بود. کسی ندید از بین شعله­ های آتش بیرون بیاید. تلاش آتش نشان­ ها هم سودی نداشت. آتش مهار نشد. بازار در آتش سوخت.»