اخبار و اتفاق های این چند روز باعث شده بود حتی جو خانه متشنج شود. ابتدا و انتهای همه حرف ها به بنزین ختم می شد. مثل اینکه همه چیز زندگی، سعادت دنیا و شاید آخرت بنزین بود. کتابم را بستم. دستانم را زیر چانه گذاشتم. درون افکارم غرق شدم. یاد حرف های پدر بزرگ افتادم:«چند روزی نان نداشتیم. من فرزند بزرگ بودم. کلمه نداریم و نیست را می فهمیدم. قدرت تحملم بیشتر بود. اما خواهرهای کوچکترم حرف مادر به گوششان نمی رفت. گریه می کردند. جیغ می کشیدند. گرسنه بودند. چند روز بود پدرم هیچ درآمدی نداشت. در آن اوضاع بد اقتصادی و قحطی تحمیلی، هم و غم مردم سیر کردن شکمشان بود. شکم گرسنه خواب ندارد که تشک بخواهد.»
به صورت شکسته و پر لک پدر بزرگ خیره شدم. پرسیدم:«آقا جان، آن زمان شغل پدرتان چه بود؟»
پدر بزرگ ادامه داد:«آن زمان آنقدر تنوع شغلی نداشتیم. پدرم حلاج بود. پنبه می زد و تشک می دوخت. اکثر مواقع من را با آنکه سنی نداشتم، دنبال خود می برد. بگذریم. مادر به آشپزخانه رفت. صدای تلق و تلوق ظرف ها بلند شد. نمی دانستم مادر از جان ظرف های خالی چه می خواهد. کاسه ای مسی به سینه چسباند. از آشپزخانه بیرون آمد. کاسه را به من داد. گفت آن را به نانوا بده و در عوض نان بگیر. کاسه را محکم بغل کردم. به نانوایی رسیدم. نانوا در قبال کاسه یک نان سنگک به من داد. با خوشحالی و غرور خاصی نان را در دست گرفتم. به طرف خانه می رفتم. صورت شاد مادر و خواهرهایم از جلو چشمانم دور نمی شد. ناگهان با ضربه ای به دیوار خوردم تا رفتم بفهمم چه اتفاقی افتاده، دیدم مردی نانم را برداشت و به سرعت گریخت.»
پدر بزرگ سختی های زیادی را تحمل کرده بود. هر دفعه به خانه شان می رفتیم یکی از آن ها را تعریف می کرد. او از مال حرام متنفر بود. نمازهایش را اول وقت به جماعت می خواند. همیشه می گفت:«اگر رهبر نداشتیم، خاکمان بر سر بود. معلوم نبود غربی ها چند دفعه چپاولمان می کردند. چند بار باید برای تأمین منافع آن ها فدا می شدیم. غیر از این ها سخنان رهبر و راهنمایی هایش مقصد اصلی را به ما نشان می دهد.»
آن زمان فهم حرف های پدر بزرگ برایم سخت بود. اما الان وقتی به عمق حرف هایش می اندیشم، نکات جدیدی برایم روشن می شود. این هفته وقتی سر خاک او رفتیم. کنار قبرش نشستم. فاتحه ای خواندم. حرف هایش درون گوشم زنگ زد. دستم را روی سنگ قبرش گذاشتم و گفتم:«آقاجان، مطمئنم مقصد اصلی دنیا نیست. پس هیچ وقت نگران کم و زیاد شدنش نیستم. مقصد اصلی قرب الهی است و تنها از مسیر اسلام باید به آن رسید. حق با شما بود. اگر مطیع رهبر باشیم، آن هم رهبری که مجتهد جامع الشرایط است. زیر و بم اسلام را می شناسد. مدیر و مدبر است. تنها با گوش به فرمان او بودن از افتادن درون فتنه ها در امان خواهیم ماند و به سمت قرب الهی حرکت خواهیم کرد.»
گرمای دستی را روی شانه ام حس کردم. مادرم تکانم داد و گفت:«به چه خیره شده ای؟ به چه می اندیشی؟»
دست مادرم را از روی شانه ام برداشتم. بوسیدم و گفتم:«مادر، می خواهم از اسلام بیشتر بدانم. می خواهم سرباز امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف باشم. نمی خواهم طوفان فتنه ها من را ببلعد.»
با شور و هیجانی خاص به صورت مادر زل زدم و ادامه دادم:« بنزین را گران کنند. قیمت ها را افزایش دهند. اما اجازه نمی دهم دینم را به تاراج ببرند. آنها باید پاسخگو باشند. نمایندگانی که به مجلس فرستادیم تا به جای ما تصمیم بگیرند باید پاسخگو باشند. رئیس جمهور منتخب ما باید پاسخگو باشد. شورای نگهبان باید پاسخگو باشد به خاطر اعتمادی که به او در تشخیص اصلح کردیم. چرا تیشه برداشته و ریشه دینمان را هدف گرفته اند؟ چرا از درون ساختمان دولت و اطرافیانش اختلاس گرانی خبره بیرون می آیند؟ چرا رئیس جمهور مطیع رهبر نیست؟ چرا برجامی را دنبال می کنند که جز ذلت کشور هیچ در پی ندارد؟ چرا مجلس در کوتاهترین زمان ممکن آن را تصویب کرد؟ در حالی که همه می دانستند رهبر به این توافق خوش بین نیست. چرا می خواهند مردم را دین زده کنند؟ چرا می خواهند تقصیر کرده های خودشان را به گردن رهبر بیاندازند؟ در حالی که تنها رهبر، ما را در راه سلامت دین و دنیایمان راهنمایی می کند.»
مادر دستی بر سرم کشید و گفت:«خون خودت را کثیف نکن پسرم. ما باید بیشتر حواسمان را جمع می کردیم. باید بیشتر اطرافیانمان را آگاه می کردیم. ما عمارهای خوبی برای رهبر نبودیم. خدا به رهبرمان سلامتی و عمر هزار ساله بدهد. اگر او نبود خاکمان بر سر بود. إن شاءالله در انتخابات آینده نخواهیم گذاشت این اشتباهات تکرار شود. آنها که می خواهند دنیایشان خوش باشد و خوب بگذرد باید بدانند آخرتی هم در راه است.»